mehr

1.

is. <fars.> klas. Sevgi, məhəbbət. Könlün xoş isə, təbəssüm eylə! Mehrin var isə, tərəhhüm eylə! F.. Mənə ol mahimehrim yəqinimdir ki, ram olmaz; Dedim ki, mehri çıxmaz sinədən, ömrüm tamam olmaz. S. Ə. Ş.. Mehr etmək – məhəbbət göstərmək, mehribanlıq göstərmək. Hər yanda bir məh olsa mənə mehriban idi; Mehr etməz idim sahibi-xanə yavaş-yavaş. Q. Z.. Mehr(ini) salmaq – məhəbbətini salmaq, sevmək, ürək bağlamaq, əzizləmək. Qız daim ata evində qalmaz; Peyvəstə anaya mehr salmaz. F.. Cuma, mehrini böyük oğlu Azada salmağa çalışmışdı. Ə. Ə.. Mehrini kəsmək – istədiyi adamdan soyumaq, üz döndərmək. Kəsmə məndən mehri, ey xurşid iqbal. Qövsi.

2.

is. <ər. məhr> Köhnə məişətdə: evlənən kişi tərəfindən aldığı qadına – qıza nikahda talaq üçün təyin edilən pul; kəbin pulu. <Hacı Qəmbər:> Dilbər əgər artıq-əskik danışsa, mehrin qoyaram qabağına, deyərəm: – Xoş gəldin! N. V.. Xörəkdən, çörəkdən nə gəlsə yeyib-içib söz açarlar ki, «mehr nə qədər olacaqdır?» R. Ə.. Mehr kağızı köhn. – kəbin kağızı, əqd kağızı, nikah kağızı. Sarıqlı molla mehr kağızını qurtarmamış gözünü hərləyib içəri qapıya zillədi. M. C.. Mehr vermək köhn. – kəbin pulunu verib boşamaq. Yasəmən onun evindən əl götürmək, yorucu əzabdan qurtarmaq istəyirdi, mehr vermək də Məhərrəm üçün imkansız idi. M. C..